کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا خدا وجود ندارد.

اگر خدا وجود داشت آیا?

بقیه در دیدگاه .........

بنده ی من تو به هنگامی که به نماز می ایستی من آنچنان گوش فرا میدهم

که انگار همین یک بنده را دارم و توچنان غافلی که گویا صد ها خدا داری…!!!!

جلو کوه داد بزنی

محبت بر میگرده

میگه محبت!

تو از سنگم کمتری؟

صدای قلب نیست !

صدای پای توست که در سینه ام می دوی..

کافی ست کمی خسته شوی

کافیست بایستی! ...

گـل یا پــوچ؟

دستتــــــ را باز نکن، حســم را تباه مکــن

بگذار فقط تصــــــور کنم ...

که در دستانت

برایـــم کمی عشق پنهـــان است...!

تلخ منم

همچون چای سرد

که نگاهش کرده باشی ساعات طولانی و ننوشیده باشی.

تلخ منم؛

چای یخ

که هیچکس ندارد هوسش را!

سرم را روی شانه ات بگذار

تا همه بدانند"همه چیز"

زیر سر من است.

همه چیز را

گذاشته ام توی چمدانی که ندارم :

یک جفت پای پیاده

که بی تو تمام شد،

دو چشم بی سو

که توی دستمال های خیس پیچیده ام

و حسرتی

با چند کلمه پس و پیش افتاده:

" دارم، من، دوست، را، تو ...... "

خب زیاد عرضی نیست .

شرمنده ام اگر " باید بروی " را می روم ....

کافر نیستم ...

اما ...

یک‌بار نشد "آیت‌الکرسی" بخوانم

وُ ...

از سفرِ چشم‌های "تـــــــو" ...

سلامت برگردم ...!!!!!!

تاریکی که ترس ندارد از مردمانی بترس ...

که در روز روشن قصد تاراج احســــــــاست را دارند

گناه من شايد اين بود که

تمام رؤياهايم را

از کوچه‌هاي زندگي گرفتم

و به آغوش مردي سپردم که

ماندني نبود

هر چند آغاز راه را دشوار ديدم

اما دل سپردم و رها شدم

در قلبي که

تنها زمزمه‌اش نتوانستن بود

دلم به حال دلتنگيهايش سوخت!

شکسته‌هاي دلش را بند زدم

و نگاهش کردم

آري گناه من شايد

دل باختن به آن نگاه بود

و قدم زدن با مردي که

عشق را

شايسته‌ي تلاش و خواستن نمي‌دانست

تا اين که يک روز...

رفتن را بهانه کرد...!

باغبانی پیرم

که به غیر از گلها

ازهمه دلگیرم...!

کوله ام غرق غم است

آدم خوب کم است

عده ای بی خبرند

عده ای کور و کرند

و گروهی پکرند

دلم از این همه بد می گیرد

و چه خوب،

آدمی می میرد....

نه تو از دروازه ي عقل آمدي


و نه من از دريچه ي منطق تو را ديدم


نه من تو را انتخاب كردم


و نه تو خواهان من بودي


اگر خداوند سرنوشتمان را تغير دهد


من با بي تو بودن


و تو با بي من بودن


هر دو خالي از عشق مي ميريم


سپاس خداي را كه ما را چنين بي اراده

خلق كرده است

تنهایی را ترجیح میدهم!

به تن هایی که روحشان با

دیگریست...!!!

معلم برای سفید بودن برگ نقاشیم تنبیهم کرد

و "همه "به من خندیدند،اما من خدایی را کشیده بودم که

"همه" می گفتند دیدنی نیست!!!

از تو دلگیر نیستم...

از دلم دلگیرم!

که نبودنت را صبورانه تحمل می کند...

بی هیچ شکوه ای!!!

نمیدانم چرا؟!

با اینکه همیشه سر به هوا بودم

هر بار سرم به سنگ میخورد!!!

اسرار خویش را به کسی مگوی

زیرا سینه ای که در حفظ راز خویش به ستوه اید

از سینه ی دیگران نباید انتظار امانت داشته باشد.

تو چند متر با من فاصله داری و من

چند سال است که

پله برقی عشق را

برعکس بالا می آیم و

هیچ گاه...

آنقدر مرا سرد کرد

از خودش ...

از عشق...

که حالا به جای دل بستن

یخ بسته ام!

قلبم را عصب کشی کرده ام!

دیگر نه از سردی نگاهی می لرزد

و نه از گرمی آغوشی میتپد...!!!

به خدا گفتم:بیا جهان را قسمت کنیم!

گفتم:آسمون مال من،ابرش مال تو!

دریا مال من،موجش مال تو!

ماه مال من،خورشید مال تو!

خدا خنده ای کرد و گفت:

تو بندگی کن،همش مال تو...

حتی من.

هزار بار دیگر هم كه از شانه ای به شانه ی دیگر بغلتی

این شب صبح نمی شود

وقتی دلت گرفته باشد

درد یک پنجره را پنجره ها میفهمند

معنی کور شدن را گره ها میفهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین

قصه ی تلخ مرا سرسره ها میفهمند

یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن

چشم ها بیشتر از حنجره ها میفهمند...

نمی دانم چرا چشمانم گاهی بی اختیار خیس می شوند؟!

می گویند:حساسیت فصلی است.

آری!

من به فصل،فصل این دنیای بی تو حساسم...